Ova rasa izuzetnih karakteristika jedna je od rijetkih preživjelih rasa, od starih lokalnih rasa ovaca Daun koje su naseljavale krečnjačka brda u južnoj Engleskoj, a stada su se prostirala od Norfolka i Safolka preko Eseksa, Kenta, Saseksa, Sarija, Hantsa, Baksa, Berksa, Viltsa, Dorseta. i drugih krečnjačkih okruga u Engleskoj.
Od rasa Daun možemo navesti samo tri koje su od značaja, naime, Sautdaun, Hempšir Daun i Safolk Daun. Upravo ove posljednje, Safolk Daun o kojima je riječ, u velikoj su mjeri poboljšane ukrštanjem sa Sautdaunom (još prije više od 100 godina).
Džordž Dobito, iz Lidgejta, bio je jedan od najranijih i najentuzijastičnijih pristalica ove rase, a uspostavljanje Safolk ovaca kao posebne rase uglavnom je posljedica njegovih napora.
Safolk ovce se mogu opisati na sljedeći način:
— glava bez rogova; lice crno i dugo, a gubica prilično fina, posebno kod ovaca (mala količina čiste bijele vune na čelu nije strašno);
— uši srednje dužine, crne i fine teksture;
— oči svijetle i pune;
— vrat umjereno dugačak i dobro postavljen;
— ramena široka i koso postavljena;
— grudi duboke i široke;
— leđa i slabina dugi, ravni i dobro pokriveni;
— rep širok i dobro postavljen;
— rebra duga i dobro ispružena, sa punim bokom;
— noge i stopala prave i crne, sa finim i ravnim kostima;
— vuna prisutna sve do koljena i skočnog zgloba;
— prednje noge dobro razmaknute, zadnje noge dobro obrasle mišićima;
— stomak dobro pokriven vunom;
— vuna umjereno kratka, blistava i finih vlakana i
— koža: fina, meka i ružičasta.
Jagnje Safolk rase/foto: Pixabay
Safolk rasa nije ni na koji način ograničena na svoj okrug, jer se izuzetno dobro snalaze i izvan svog okruga, kao što je posebno primijetio inspektor Društva kada je izvještavao o okolnim stadima još davne 1909. godine.
Zbog toga se i ova rasa masovno izvozila u Francusku, Belgiju, Španiju, Kanadu, Sjedinjene Države, Čile, Argentinu i druge djelove Južne Amerike. Danas nešto manje, mada je i dalje značajan “subjekat” u popravljanju tovnih osobina domaćih rasa ovaca.
