Prilikom prirodnog rojenja, jedan dio pčela sa maticom odvaja se od starog društva i otpočinje novi život. S obzirom da ova pojava ima nedostatke, u savremenom pčelarstvu iskorišćava se instikt pčela da i jedan dio pčelinjeg društva može sam da nastavi normalan život.
Svaki odvojeni dio pčelinjeg društva- odvojak ili vještački roj može samostalno da nastavi život ako ima dovoljan broj pčela radilica, oplođenu ili neoplođenu maticu, zatvoreni matičnjak ili otvoreno leglo ( jaje ili larve do 3 dana starosti). Pri pravljenju odvojaka, često postoji različit osnovni materijal kojim se raspolaže, kao: broj pčelinjih društava i rezervne matice. Znatno je lakše od 2 i više društava osnovati jedno novo, nego od jednog napraviti dva pčelinja društva, itd.
Zato postoji mnogo metoda vještačkog rojenja ali se sve svode na dvije osnovne postavke:
- Stvaranje što više pčela radilica u novom društvu,
- Da matica u njemu što prije počne da nosi jaja.
Vještačko razmnožavanje pčelinjih društava ima niz prednosti nad prirodnim. Pčelar ga obavlja prema potrebi, uz malo utrošenog vremena. Tom prilikom izostaju dežuranja i angažovanje oko prirodnih rojeva. Izrojavanjem društava može se spriječiti nagon za prirodnim rojenjem.
Međutim, vještačko rojenje može biti i štetno ako na pčelinjaku postoji neka bolest. Prilikom prenošenja okvira sa pčelama i leglom postoji mogućnost da se i bolest proširi. Zato je vještačko rojenje moguće ako su na pčelinjaku zdrava društva.
Vještačko rojenje ne izvodi se u proljeće niti u toku glavne paše, jer pčelinje društvo usljed dijeljenja ne daje veće viškove meda. Zato se izvodi pri kraju glavne paše. Ako se u nekom kraju pojavljuju dvije glavne paše u intervalu od mjesec dana, vještačko rojenje se izvodi u periodu od prestanka jedne do početka druge paše.